Serenata

Tijdens het componeren van Serenata concentreerde Jan Van der Roost zich niet zozeer op virtuositeit, acrobatiek of spektakel, maar wilde hij het solo-instrument laten schitteren als een melodieuze, expressieve stem. En inderdaad: de warme klank van het eufonium weet het hart van het publiek meteen al in het eerste gedeelte met een welluidend thema te raken. Dan volgt een rigaudon, een edele, elegante dans uit het renaissancetijdperk. Hoewel sommige van de variaties op het hoofdthema de nodige techniek en behendigheid vragen, blijft het algehele karakter vooral zangerig. De compositie als geheel wordt op deze twee muzikale ingrediënten verder uitgebouwd, maar dankzij de slimme afwisseling tussen melodische en technische passages krijgen de luisteraars een aangename verscheidenheid in stijlen voorgeschoteld. Het orkest is er niet alleen ter begeleiding, maar speelt een volwaardige rol, deels in dialoog met de solist: beide muzikale partners kunnen hun zegje doen. Het slot is spectaculair en sonoor en geeft een extra energieboost aan zowel de solist als het orkest: een grootse finale dus!