Dat The Lost Circle niet de expliciete opvolger is van Stonehenge, is al aan het begin te horen. Via een korte prehistorische natuurschets in het slagwerk wordt de luisteraar een paar duizend jaar terug in de tijd gekatapulteerd. De vijf tonen (plus één) van het originele Stonehenge-motief klinken direct in verschillende registers en vormen. En duiken daarna door het hele werk heen regelmatig op, als een symbolische weergave van het idee om de oude Waun Mawn-cirkel te reconstrueren, zoals deze door de hoofden van de denkbeeldige reizigers zou hebben gespeeld. In de oudheid was zo’n steencirkel vaak een heilige plaats waar de stoffelijke resten van voorouders werden begraven en bewaard.
In de muziek wordt dit weergegeven door een serene hymne die zich ontwikkelt vanuit het lage register naar een helderder geluid. Aan het begin van deze passage (beginnend in de bassen) wordt het cirkelmotief aanvankelijk gespeeld door de vibrafoon. Vervolgens gaat het fictieve gezelschap op reis. De oversteek van de Preseli Hills wordt geïllustreerd door afwisselend robuuste, virtuoze, spannende en grillige muziek. Na deze moeizame episode voelt de aankomst op het platteland van Wiltshire aan als een thuiskomst: de grafhymne keert terug, maar deze keer op een bijna feestelijke manier. Alsof de reizigers begrijpen dat ze op deze plaats hun voorouderlijke stoffelijk overschot aan de aarde kunnen toevertrouwen.
Dit deel wordt gevolgd door een rustig, pastoraal gedeelte: na vele inspanningen en ontberingen is er tijd om wat uit te rusten op de groene hellingen van de Salisbury Plain. Ondertussen wordt op deze nieuwe plek de oorspronkelijke cirkel herbouwd en wordt een buitenste cirkel met gebruik van lokale zandsteen aan het monument toegevoegd. In een setting zoals deze nu nog altijd bestaat.
Via ‘Stonehenge Avenue’ schrijden pelgrims richting hun heilige monument. En terwijl fragmenten van de koraalmelodie uit de eerdere Stonehenge-compositie te horen zijn, versnellen ze geleidelijk hun pas. De spanning stijgt en het werk eindigt virtuoos en spectaculair, waarbij het grafkoraal nog een laatste keer klinkt. Nu in een razend tempo en verfraaid met virtuoze figuren. Ook de cirkelvormige weergave (duidelijk zichtbaar in de partituur) van het Stonehenge-motief komt terug.
De cirkel is rond: na een lange reis staat de oorspronkelijke steencirkel op zijn nieuwe bestemming. Stonehenge zal nog eeuwenlang talloze wetenschappers en bezoekers blijven verbazen en fascineren!
