Estonia - opus 51

Het idee om in de duisternis van de nacht in de gure kou van de herfst en in de eenzaamheid van de oneindige oceaan te verdrinken greep de componist erg aan. Hij was zojuist op het goede punt van de compositie gekomen om een soort ‘ondergangsmuziek’ in de compositie te verwerken. Een dramatische en noodlottige passage volgt. Het werk eindigt met een tragisch en verstild slot. De zee is weer geheel glad alsof er niets is gebeurd. Maar wij allen weten dat op die plek een ramp is geschied. Het schrijnende is dat aan de gladde zeespiegel daar niets meer van te zien is....