In de componist zijn omgeving worstelen sommige mensen met een bipolaire stoornis. Het is moeilijk voor te stellen hoe moeilijk het moet zijn om met die verschijnselen te leven, die snel gaan tussen een staat van hypomanie en ernstige depressie, of erger. Met deze compositie wilde ik proberen die verschillende fasen te beschrijven, van een zeer verheven stemming tot een groot verdriet, van euforie tot volledige duisternis. Het werk begint echt opgewonden, bijna te opgewonden en een beetje nerveus. Deze stemming verschuift snel naar zelftwijfel, aangekondigd door de vele cadenzen in cornet, euphonium, bugel en trombone. Hieruit volgt een spookachtig gevoel van groeiend verdriet. Een andere angstaanjagende herinnering aan de inleiding waar de stemming verschuift in kalmte, optimisme en zelfs voor een moment volledig geluk. Dit vervaagt echter in een oogwenk, want je hoort iemand letterlijk door een ketting naar beneden worden gesleept. Hier begint de totale spiraal in de duisternis, die steeds meer uit de hand loopt tot een zware en duistere conclusie.
