Het koperkwintet speelt deel 1 en 3 solo waarbij in het slot van het derde deel het slagwerk bijkomt. In het derde deel ‘Earth Dance’ begint Peter Graham met een fugatische expositie en laat dit volgen door minutieus contapunt. Dit alles in een balletachtige stijl die uiteindelijk tot rust komt in een zachte en misterieuze cadenza. In deel twee en vier gebruik Graham een soort concertante sinfonietta techniek in een evenwichtig samenspel tussen de solisten uit het koperkwintet en het orkest. Terwijl de vier delen los van mekaar lijken te staan is ieder deel een muzikaal portret van het industriële noorden van Ierland en zijn omgeving. Alle vier de delen hebben gemeenschappelijke ritmes en intervallen. De luisteraar zal wel ontdekken op welke manier Graham dit vierdelige muzikale landschap tot een mooi geheel kan breien. Vanuit praktisch en pedagogisch oogpunt biedt dit werk een ideale gelegenheid voor een indrukwekkende finale wanneer een gevorderd of professioneel koperkwintet en een amateur fanfareorkest het podium delen. De versie voor fanfareorkest is van de hand van Luc Vertommen en baseert zich op de latere brassbandversie zonder solistisch koperkwintet die Peter Graham maakte in opdracht van de Boarhurst (Greenfield) Silver Band. Een alternatieve versie voor solo koperkwintet en begeleiding van fanfareorkest is eveneens verkrijgbaar. De suite opent met ‘Industry’ waarin we het geweld horen van de industriële machines. ‘Seascapes’ is een muzikale uitbeelding van de rust van de plaatselijke zee tijdens het vissen. ‘Earth Dance’ verwijst naar de mijnindustrie waarbij de zwarte omgeving van de mijnstreek vertaald wordt naar de donkerheid in de muziek. ‘Flight’ verteld het verhaal van een vliegtuig dat voor het eerst de lucht in gaat en is een eerbetoon aan de luchtvaartindustrie.
