Het eerste gedeelte is in een soort impressionistische stijl geschreven, onder meer impressies van Schoonhoven, waar de componist zijn jeugd doorbracht. Na stevige akkoordformaties volgt een kleine solo voor sopraansax, die verderop ‘octotonisch’ wordt beantwoord op altsax. Impressies van het Schoonhovense carillon volgen, echter niet (zoals je zou verwachten) op buisklokken, maar op bugels en trompetten, waarna de saxen losbarsten. Het hoofdthema in C mineur is gebaseerd op een ruim uitgesponnen structuur, die van een bluesschema is afgeleid. Het klinkt echter niet als een blues en er is ook geen ritmesectie. De werkwijze om op basis van een blues-achtige structuur iets geheel anders dan een blues te componeren is ook bekend in het werk van Duke Ellington, een van de componisten die Ruud Bergamin hoog in het vaandel heeft, naast bijvoorbeeld Debussy, Ravel, Stravinsky, Thelonious Monk en Gil Evans. Waarschijnlijk klinkt er van hun klankwereld hier en daar iets door in Return. Na een versnelde beweging volgt het 2e gedeelte met klein jazz ensemble (te vormen uit leden van de fanfare). Er zijn wat solo’s. Die kunnen worden geïmproviseerd op het aangegeven akkoordenschema, maar er zijn er ook ad lib uitgeschreven solo’s toegevoegd voor musici die niet improviseren. Het jazz gedeelte wordt afgesloten door een tutti passage in een andere toonsoort (Es mineur) met de nodige bij- en tegenstemmen. In het 3e gedeelte keert men terug naar het oude tempo en allerlei elementen uit het eerste deel komen in gevarieerde vorm terug.
