Commissioned by the National Youth Brass Band of Great Britain and first performed in 1990, a revised contest version was subsequently used as the set-work for the 1992 National Championships of Great Britain. It has since become one of Philip Wilby's most revered compositions and has been performed throughout the contesting world. Although initially inspired by a quotation from the Revelation of St John — "And I saw a New Heaven and a New Earth; for the first Heaven and the first Earth were passed away….", in the composer's mind it subsequently took on an almost allegorical dimension — much like Eric Ball's 'Journey into Freedom'. Revised against a backdrop of huge political change following the demise of the Soviet Union and the domino effect of collapse that occurred throughout former Eastern Block communist countries, for Wilby it came to represent "the triumph of the human spirit over oppression". As he himself wrote: "For a moment, the prophecy of St John's Revelation was suddenly highlighted in a new and quite unexpected way. The off-stage fanfares*, the turbulent nature of a large proportion of the band music and above all, the piece's life affirming end may all be seen as an optimistic vision of that social and religious rebirth".

Aan de basis van dit verplichte werk voor de concertafdeling Brassband WMC 2001 lag de eerbied van Rob Goorhuis voor één van de grootste Nederlandse componisten uit de 20e eeuw die trouwens ook veel voor de blaasmuziekwereld heeftbetekend.

Goorhuis wilde de zachtaardige kant van de brassband belichten en zegt hierover: "De basis is een thema van 12 tonen dat Badings ooit heeft bedacht voor het Internationale Orgelimprovisatie Concours in Haarlem. Mijn orgeldocent nam destijds ook aan dat concours deel en dat thema is op één of andere manier in mijn achterhoofd blijven hangen." De componist bedacht een reeks variaties en clusterde ze in bundels van drie, zo bleef de melodiedivers, maar toch herkenbaar.

De componist, zelf Amsterdammer van geboorte, heeft in dit werkzijn herinneringen aan de toen ook al bruisende stad muzikaal verwerkt in een combinatie met het heden. De geluiden van de stad zoals Goorhuis die in de 50-er jaren hoorde zijn al dan niet abstract weergegeven in Amsterdam.

Amsterdambestaat uit drie in elkaar overgaande delen.

Het eerste deel (Allegro Moderato) beschrijft de grote drukte in de Nederlandse hoofdstad die altijd leeft, beweegt, zindert en schijnbaar nooit 'slaapt'. De voortdurende zestiende beweging in de diverse instrumenten benadrukken die immer aanwezige drukte in de stad die in de volksmond bekend staat als 'Mokum'. Zelfs de klanken van een Amsterdams draaiorgel zijn goed hoorbaar in dit eerste gedeelte. De karavaan vuilnisauto's die elke ochtend om 5 uur door de straat van de nog jonge Rob Goorhuis reed is een hoorbare herinnering aan vervlogen tijden.

Het tweede deel brengt ons in het Vondelpark aan de rand van hetcentrum. Het thema wordt voorgesteld door de bugel en voert via variaties op dit thema in diverse andere instrumenten naar een drukker gedeelte van het stadspark om vervolgens weer kort terug te keren naar de oase van rust. Het tempo en de begeleidende beweging zijn bepalend voor het bijzondere karakter van dit middendeel.

Het derde deel zet ons weer met beide benen in het bruisende hart van de stad. De euphonium introduceert het grillige thema, metkarakteristieke toonladderfiguren en kwartsprongen, dat in de verschillende stemmen canonisch wordt verwerkt.

Elegy I ‘Jealousy’ werd genoemd naar het gelijknamige gedicht van John Donne. Jaloezie (Jealousy) roept een hele rij emoties op. Van teleurstelling, treurnis en verdriet tot boosheid en woede.

Between the Two Rivers werd gecomponeerd in opdracht van de Fanfare Prins Hendrik uit Aalst. De titel verwijst naar het feit dat Aalst tussen twee zijrivieren van de Dommel ligt. Aalst is een streng gelovige gemeente, dus was heteen voor de hand liggende keuze van Philip Sparke om het beroemde lutherse koraal Een vaste burcht te gebruiken als thema voor een viertal variaties. Variation I is een moto perpetuo, Variation II is langzamer en marsachtig van karakter,VariationIII is een sinister langzaam deel en Variation IV heeft tot slot de vorm van een fuga. Between the Two Rivers zal beslist een belangrijk concertwerk worden in het repertoire van blaasorkesten. Het werk is verplichtgesteld op het Wereld Muziek Concours 2005 te Kerkrade.

Verschillende theorieën gaan ervan uit dat de oorsprong van de Azteken in Siberië en Mongolië ligt. De vermeende voorouders kwamen over de Beringstraat en trokken via het huidige Noord-Amerika naar het zuiden, op zoek naar een nieuw thuis.Naar verluidt droeg de zonnegod Huitzilopochtli hun op hun nieuwe stad daar te stichten waar een adelaar op een cactus zou zitten met een slang in zijn bek. Na lange omzwervingen bereikten ze de Vallei van Mexico (de naam Mexico komt van metztlixcictlico: plaats in het midden - of de navel - van de maan). In het midden van deze vallei lag een zoutmeer, Texcoco genaamd, met een rotseiland erin. Op een van de rotsen zat een adelaar op een cactusmet een slang in zijn bek. Voor de Azteken was dit het teken dat ze hier hun hoofdstad moesten bouwen, met de naam Tenochtitlan: plaats waar de cactus op een steen groeit. Tegenwoordig ligt hier Mexico-Stad. Met dit gegeven als inspiratiebron componeerde Kevin Houben - in opdracht van de Koninklijke Fanfare-Brassband De Kempengalm uit Vlimmeren (België) - Lake of the Moon. De compositie bevat flarden oosterse muziek en Zuid-Amerikaanse ritmes; hier en daar lijken Russische kozakken de orde te verstoren. De tocht van noord naar zuid is niet zonder gevaren; er gaat enige dreiging van de muziek uit. In het Adagio divoto neemt de componist ons mee naar het Texcocomeer, dat door de Azteken het meer van de maan werd genoemd. In het laatste deel weerklinkt de vreugde die de Azteken voelden toen hun zwerftocht eindelijk ten einde was - de ontwikkeling van een nieuwe beschaving kon beginnen.

Abaddon werd gecomponeerd in opdracht van de Noord-Limburgse Brassband (NLBB) uit België. Abaddon is de demon die over het dodenrijk heerst. In het Nieuwe Testament de Openbaring van Johannes (9:11) wordt hij de engel des afgrondsgenoemd.

Het werk Abaddon doet zijn naam eer aan. Het vormt op technisch en fysiek vlak een enorme uitdaging voor elke band in de kampioensdivisie. De compositie heeft een traditionele vormstructuur (snel langzaam snel) en bestaat volledig uitomspelingen van de letters IVAN, naar Ivan Meylemans, de dirigent die sinds 2001 grote successen met de NLBB behaalde en die ook hier essentieel is om de demon in Abaddon te temmen.

Na de inleiding, waarin het Groninger landschap met zijn prachtige vergezichten wordt voorgesteld, volgen vijf variaties die zijn gebaseerd op het 13e-eeuwse gregoriaanse thema Dies Irae, dat wordt toegeschreven aan Thomas van Celano. Elke variatie is terug te voeren tot een markante gebeurtenis uit de rijke geschiedenis van de plaats Grijpskerk, waarmee dit werk een aantrekkelijk, expressief stuk muziek is waarmee je voor de dag kunt komen bij een wedstrijd of een concert.

Verplichtwerk Kampioensdivisie Nederlandse Brassband Kampioenschappen 2024 
Regulier bestelbaar vanaf 10 december 2024

Jan Van der Roost is voor zijn nieuwe werk The Lost Circle geïnspireerd door het beroemde prehistorische monument Stonehenge bij de Britse stad Salisbury. Al lange tijd is bekend dat de middelste cirkel van blauw hardsteen (Waun Mawn) niet uit de regio komt maar van honderden kilometers verderop. Het verhaal over de stam die de gigantische stenen over de Preseli Hills zou hebben vervoerd naar Stonehenge vormt de basis voor The Lost Circle.

Van der Roost maakt gebruik van enkele thema's en motieven uit zijn eerdere werk Stonehenge (1992). Door de noten grafisch als een cirkel voor te stellen, zijn beide werken ook muzikaal-thematisch met elkaar verbonden.

Verplicht werk 2e Divisie - Nederlandse Brassband Kampioenschappen 2024

De compositie is gebaseerd op het Duitse koraal Was Lebet (O aanbid de Heer in de schoonheid van heiligheid).

De compositie bestaat uit vijf contrasterende delen en opent majestueus met een fanfare-achtig deel, leidend naar een variatie in klassieke stijl (giocoso). Variatie twee is reflectief en klagend, terwijl de daarop volgende variatie weer eigenzinnig en vluchtig van aard is.

Variatie vier is romantisch en heeft een Frans tintje, met een speelse wals waarin verschillende solisten van de band solistisch te beluisteren zijn.

De slotvariatie heeft kenmerken van een fuga, waarbij alle secties van de band op verschillende punten het thema krijgen aangereikt. Aansluitend bouwt een doorlopende beweging zich geleidelijk op tot een spannende en grandioze finale waarin het thema voor het eerst volledig te beluisteren is.

Dit gevoelvolle werk is geïnspireerd op het verhaal van een jonge trombonist die aan kanker stierf. Het is een emotionele rollercoaster waarin levensvreugde, het noodlot, het afscheid, verdriet en opnieuw vreugde worden verklankt. In deze intens menselijke muziek valt voor ieder van ons wel iets te herkennen. The Last Journey weerspiegelt het rouwproces, maar drukt bovenal de schoonheid van het leven uit.