The Battle on the Heath Op 24 januari 1597 was de ‘Thielsche Heyde’, gelegen bij het Belgische dorpje Tielen, ten zuiden van Turnhout , het toneel van een grote veldslag. Prins Maurits van Nassau, aanvoerder van het leger der Noordelijke Nederlanden, bracht hier een verpletterende nederlaag toe aan graaf Varax, Bourgondisch veldheer in Spaanse dienst. In militaire kringen baarde de Slag bij Turnhout veel opzien: een Spaans leger van vijfduizend manwerd eerst urenlang opgehouden door gedurfde prikacties van een vijftiental ruiters en een paar honderd voetknechten - en vervolgens werd dit Spaanse leger door amper duizend ruiters, zonder hulp van het voetvolk, verslagen. Een nieuwe bewapening bewees die dag zijn nut. De ruiters van de prins waren namelijk niet, zoals tot dan toe gebruikelijk was, met lansen gewapend, maar met zinkroeren, een soort heel lange pistolen of karabijnen. Voordat de piekeniers van het Spaanse leger hun geduchte zes meter lange pieken konden vellen (schuin in de grond steken) tegen de aanstormende paarden, werden zij overhoop geschoten en omvergereden. De staatse troepen maakten tijdens de veldslag een aantal vaandels buit , die nog jarenlang de Ridderzaal in Den Haag zouden sieren .In een Nederlands militair tijdschrift uit onze tijd is de overwinning op de Tielenheide omschreven als “de zwaarste klap die ooit door de Nederlandse cavalerie is uitgedeeld”. Het gebied waar de slag plaatsvond, is inmiddels geen heidegebied meer. Het is een dennenbos dat in de vorige eeuw werd aangelegd om te voldoen aan de vraag naar hout voor de vroegere Limburgse steenkoolmijnen. Het bos is nu deels militair domein van het Derde Bataljon Para en deels natuurgebied De Waal: het is niet toegankelijk voor het publiek. In Tielen is er nog wel een straat die de Tielenheide heet en vlak bij de vroegere heide gelegen is.

Where Angels Fly is geschreven in opdracht van de VLAMO (Vlaamse amateurmuziekorganisatie). Kevin Houben schreef dit werk voor de Europese Brassband Kampioenschappen 2017 in het Belgische Oostende. Het is een zeer technisch, krachtig en virtuoos werk met een uiterst fragiele en zachte inleiding waarin het hoofdmotief ontleend aan La Prière uit Le Retour au Pays van Paul Gilson (1865-1942) wordt ontplooid. Het bevat tevens Houbens eigen muzikale handtekening: HBE(N). Where Angels Fly is een uitdagend, indrukwekkend en virtuoos wedstrijdwerk.

Verplichtwerk Kampioensdivisie Nederlandse Brassband Kampioenschappen 2024 
Regulier bestelbaar vanaf 10 december 2024

Jan Van der Roost is voor zijn nieuwe werk The Lost Circle geïnspireerd door het beroemde prehistorische monument Stonehenge bij de Britse stad Salisbury. Al lange tijd is bekend dat de middelste cirkel van blauw hardsteen (Waun Mawn) niet uit de regio komt maar van honderden kilometers verderop. Het verhaal over de stam die de gigantische stenen over de Preseli Hills zou hebben vervoerd naar Stonehenge vormt de basis voor The Lost Circle.

Van der Roost maakt gebruik van enkele thema's en motieven uit zijn eerdere werk Stonehenge (1992). Door de noten grafisch als een cirkel voor te stellen, zijn beide werken ook muzikaal-thematisch met elkaar verbonden.

'A Road Less Travelled' was verplichte werk is voor de bands in de Championship Section op het EBBC in Palanga in Litouwen.

Hoewel er geen specifiek thema is, haalt de titel en waardering van de componist inspiratie uit de laatste regels van het narratieve gedicht 'The Road Not Taken', geschreven door de Amerikaanse dichter Robert Frost (1874-1963) in 1915. "Two roads diverged in a wood, and I, I took the one less traveled by, And that has made all the difference."

Het stuk bestaat uit drie delen: deel 1 Moto Perpetuo, deel 2 Nocturne (waarin de solisten uitblinken in uitgebreide solo's en ensembles), en deel 3 Scherzo Finale. 

Bij zijn verklaring over het werk in 2020 benadrukte de componist eenvoudig: "Ik heb geprobeerd de focus te leggen op de 'traditionele' waarden van de brassband, zowel in het schrijven als in de instrumentatie."

Dit gevoelvolle werk is geïnspireerd op het verhaal van een jonge trombonist die aan kanker stierf. Het is een emotionele rollercoaster waarin levensvreugde, het noodlot, het afscheid, verdriet en opnieuw vreugde worden verklankt. In deze intens menselijke muziek valt voor ieder van ons wel iets te herkennen. The Last Journey weerspiegelt het rouwproces, maar drukt bovenal de schoonheid van het leven uit.

Crazy Twenties vindt plaats in de jaren twintig van de 20e eeuw, een decennium dat bekendstaat als de Roaring Twenties. Het werk neemt ons mee naar een uitzonderlijke periode in sociaal, cultureel en artistiek opzicht, een tijdperk waarin een nieuwe generatie droomde van een nieuwe wereld. Het werk begint met een opgewekte, levendige passage, gevolgd door een tussenspel vol nostalgie. Een gracieus langzaam deel verklankt de Parijse wijk Montparnasse. Het volgende deel, geschreven als een instabiele blues, lijkt personages te beschrijven die in een Parijs café aan hun bloody mary’s zitten te nippen. Het werk wordt afgesloten met een fraaie fuga waarin het hoofdmotief als thema dient.

Dit werk bouwt voort op eerdere muzikale verkenningen van de componist; wat betreft de moeilijkheidsgraad en de vorm is het nauw verwant aan diens Sinfonietta No. 3. Het is gebaseerd op verschillende relatief korte motieven, die in de eerste minuten worden geïntroduceerd en vervolgens op symfonische wijze worden doorontwikkeld. De muziek varieert tussen momenten van grote vitaliteit en uitbundigheid en eerder zorgelijke, sombere of dramatische passages. Hoewel het geen programmatische compositie betreft, heeft de muziek wel steeds een beschrijvend karakter. Sinfonietta No. 5 is geschreven in opdracht van de kantonnale muziekverenigingen van Wallis, Bern, Jura, Genève, Solothurn en Centraal-Zwitserland, voor het Kantonale Musikfest van 2024, als het verplichte werk voor brassbands in de eerste divisie.

In dit vijfdelige werk verkent Bert Appermont de mogelijkheden die driekorigheid binnen de brassband te bieden heeft. Hij gebruikte hiervoor het Canzon à 12 in echo van Giovanni Gabrieli, dat hij in 2018 al gebruikte voor een gelijknamig dubbelkorig tromboneoctet. Er valt in deze fantasie veel te genieten, met een scala aan motieven, melodische cellen en akkoorden plus contrapuntische technieken zoals de canon en imitaties. Een sfeervol en veelzijdig stuk muziek dat zorgt voor afwisseling in klank én podiumopstelling!

While admiring many masterpieces at the Louvre Museum in Paris, Gauthier Dupertuis’ attention was drawn to a less famous painting: Magdalena Bay, by French painter François-Auguste Biard (1799-1882).

The work depicts a magnificent snowy landscape on the Norwegian island of Spitsbergen. However, in the foreground, the presence of the wreckage of a ship, bodies covered in snow and a visibly dying character make us understand that tragic events took place there. Thus, a strong contrast is formed between death and the sublime, between the desolation of the survivors of the shipwreck and the magnificence of the landscape. When we look in more detail at the painting, we notice that footprints have been made in the snow: so, could someone have gone to get help? This little glimmer of hope makes the picture even more touching.

In this work, Gauthier Dupertuis tried to describe the different elements of the painting, using contrasting sections and dissonances (in particular, the conflict between the minor and the major) to convey the duality between death and the sublime. The work also attempts to highlight a wide palette of orchestral colors, from the most shimmering lines to the darkest low brass colours.

In 2024, Magdalena Bay was awarded the first Prize as well as the band Prize at the 9th European Composition Competition for Brass Band, which was held in Palanga (LT). It was premiered on May 2, 2024 by The Cory Band, conducted by Philip Harper.