Chasing Light is eendelige compositie in 3 bewegingen. Het werk opent met een langzame inleiding, donker van sfeer, waarin de belangrijkste thematische ingrediënten geëxposeerd worden. Hierop volgt een snel deel, de jacht naar het licht, waarin eerder gehoord thematisch materiaal verwerkt wordt. Karakteristiek voor dit middendeel is de stuwende motorische beweging die bovengenoemde jacht verzinnebeeldt. Een uitgebreide Euphonium solo slaat de brug naar het slotdeel. Hierin overheersen etherische klanken. Harp en Mallets domineren het klankbeeld en staan symbool voor het licht dat uiteindelijk is bereikt.

De titel Chasing Light kan als een metafoor gezien worden voor het streven naar een oplossing van grote problemen waarvoor de wereld zich vandaag de dag gesteld ziet, zoals o.a. de Corona pandemie en het klimaatprobleem.

Chasing Light werd gecomponeerd in opdracht van Stadsfanfaren Izegem, olv Hans Demeurisse ten behoeve van het Wereld Muziek Concours 2022 te Kerkrade.

Spectaculair en feestelijk! Dat is A Farewell to Arms, geschreven voor commandant Dick van Putten toen hij na vele jaren trouwe dienst de Koninklijke Marechaussee Nederland verliet. De componist combineert traditionele technieken zoals een fugato en koraal waarmee hij recht doet aan de muzikale voorkeuren van commandant Van Putten. Veel percussie en diverse hero sche thema's maken deze compositie tot een ideaal openingswerk.

Between the Two Rivers werd gecomponeerd in opdracht van de Fanfare Prins Hendrik uit Aalst. De titel verwijst naar het feit dat Aalst tussen twee zijrivieren van de Dommel ligt. Aalst is een streng gelovige gemeente, dus was heteen voor de hand liggende keuze van Philip Sparke om het beroemde lutherse koraal Een vaste burcht te gebruiken als thema voor een viertal variaties. Variation I is een moto perpetuo, Variation II is langzamer en marsachtig van karakter,VariationIII is een sinister langzaam deel en Variation IV heeft tot slot de vorm van een fuga. Between the Two Rivers zal beslist een belangrijk concertwerk worden in het repertoire van blaasorkesten. Het werk is verplichtgesteld op het Wereld Muziek Concours 2005 te Kerkrade.

De letters uit de titel staan voor vier begrippen binnen een orkest: de C voor consensus, de O voor onafhankelijkheid, de D voor doorzettingsvermogen en de N voor nieuw (vernieuwing). Verder is ‘codon’ een begrip uit de moleculairegenetica (de studie van het leven): een groep van drie nucleotiden. In dit werk symboliseert ‘codon’ de drievoudige interactie tussen dirigent, muzikanten en bestuur. De drie hoofdthema’s in Codon zijn gebaseerd op het tertsinterval,tritonale samenklanken en tertsrelaties. Het werk bestaat uit drie delen, die symbool staan voor de fasen die een mens, maar ook een muziekvereniging, ondergaat: de geboorte, de groei in het leven en de overgang naarde eeuwigheid.

In The Lost Labyrinth beschrijft Kevin Houben de aanhoudende zoektocht naar een Oud-Egyptische dodentempel. De verwijzing naar Gregorio Allegri's aangrijpende psalm Miserere staat voor het speurwerk van de onderzoekers en vormt indit werk het leidmotief in een aantal moderne variaties. Zo worden verleden en heden met elkaar verbonden.

Arcana is het meervoud van het Latijnse woord ‘arcanum’, dat geheim betekent. Hier wordt de titel gebruikt in de betekenis van het ontrafelen van de rijke geschiedenis van een muziekvereniging.

De bekende Belgische componist Kevin Houben componeerde de compositie “Ride” speciaal voor de Fanfare ‘Bereden Wapens’. Dit orkest is ontstaan na de ingrijpende reorganisaties en bezuinigingen, die in 2011 en 2012, binnen heel defensie plaatsvonden. Zo ook bij de militaire muziek krijgsmacht. De achterliggende gedachte van de compositie “Ride” is het signaal “voorwaarts”. Signaal ‘Voorwaarts’ is tijdens een militaire herdenkingsceremonie, het teken om een droevige of donkere periode af te sluiten, om weer met hernieuwde kracht verder te gaan. “Ride” is natuurlijk ook een commando voor paarden voorwaarts te gaan. Toepasselijk, daar de Fanfare ‘Bereden Wapens’, aan het regiment Huzaren van Boreel toebehoort. Een onderdeel van de Cavalerie. Het opheffen van het Fanfarekorps Koninklijke Landmacht ‘Bereden Wapens’, was voor de leden van het orkest een droevige, maar ook ingrijpende gebeurtenis. De Fanfare ‘Bereden Wapens' zet een nieuwe periode in en pakt de draad weer op, met een bruisende en spetterende compositie: “Ride”.

The Battle on the Heath Op 24 januari 1597 was de ‘Thielsche Heyde’, gelegen bij het Belgische dorpje Tielen, ten zuiden van Turnhout , het toneel van een grote veldslag. Prins Maurits van Nassau, aanvoerder van het leger der Noordelijke Nederlanden, bracht hier een verpletterende nederlaag toe aan graaf Varax, Bourgondisch veldheer in Spaanse dienst. In militaire kringen baarde de Slag bij Turnhout veel opzien: een Spaans leger van vijfduizend manwerd eerst urenlang opgehouden door gedurfde prikacties van een vijftiental ruiters en een paar honderd voetknechten - en vervolgens werd dit Spaanse leger door amper duizend ruiters, zonder hulp van het voetvolk, verslagen. Een nieuwe bewapening bewees die dag zijn nut. De ruiters van de prins waren namelijk niet, zoals tot dan toe gebruikelijk was, met lansen gewapend, maar met zinkroeren, een soort heel lange pistolen of karabijnen. Voordat de piekeniers van het Spaanse leger hun geduchte zes meter lange pieken konden vellen (schuin in de grond steken) tegen de aanstormende paarden, werden zij overhoop geschoten en omvergereden. De staatse troepen maakten tijdens de veldslag een aantal vaandels buit , die nog jarenlang de Ridderzaal in Den Haag zouden sieren .In een Nederlands militair tijdschrift uit onze tijd is de overwinning op de Tielenheide omschreven als “de zwaarste klap die ooit door de Nederlandse cavalerie is uitgedeeld”. Het gebied waar de slag plaatsvond, is inmiddels geen heidegebied meer. Het is een dennenbos dat in de vorige eeuw werd aangelegd om te voldoen aan de vraag naar hout voor de vroegere Limburgse steenkoolmijnen. Het bos is nu deels militair domein van het Derde Bataljon Para en deels natuurgebied De Waal: het is niet toegankelijk voor het publiek. In Tielen is er nog wel een straat die de Tielenheide heet en vlak bij de vroegere heide gelegen is.

Voor Tenor Saxophone en Fanfare
Het werk heeft één centraal thema dat door de hele compositie wordt uitgewerkt, zowel in langzame als in snelle beweging. Zo wordt het thema van allerlei kanten belicht met een vleugje virtuositeit en flinke dosis romantiek. Vandaar de titel ‘Kaleidoskoop’, geschreven met 2 k’s, vanwege de herkomst van dit woord uit het oude Grieks, waar geen c’s en wel k’s voorkwamen in het alfabet.

Deze compositie verteld de mythe van Osiris: de eerste koning van Egypte.

Zijn broer is jaloers en vermoordt Osiris. Hij hakt hem in stukken, en al die stukken verstopt hij door het hele land. De echtgenote van Osiris gaat op zoek naar de  toffelijke overschotten. Van al die stukken maakt ze weer een lichaam, waar ze een kind mee verwekt. Het kind verovert uiteindelijk de troon terug van zijn oom.

De compositie verteld niet zozeer het hele verhaal van Osiris, maar het vertelt het verhaal over onrust, onmacht, wraak, verdriet en liefde. En als je goed luistert, kun je delen hiervan horen in de muziek, bijvoorbeeld dat Osiris in stukken wordt gehakt, of dat zijn vrouw een clownesk figuur tegenkomt op haar zoektocht.

Last Call was commissioned by and written for Brass Band Oberösterreich (Austria) as a special concert finale. Austrian composer Otto M. Schwarz was asked to write an encore piece with which the band could really show off. Featuring all the sections of the band in turn, your audience will surely be dazzled by their skills!