De muziek begint met een ritmisch en opzwepend motief dat de anticipatie van het opstijgen weerspiegelt. Cornetten en trombones nemen het voortouw terwijl de kracht van de raketmotoren tot leven komt. 

Na de ontsteking verandert de muziek in een snelle opwindende melodie, die de raket omhoog de ruimte in volgt. De repetitieve motieven doorheen heel het orkest geven de duizelingwekkende snelheid weer waarmee de raket de atmosfeer benadert. 

Het trage deel geeft een prachtig beeld van onze planeet vanuit het heelal. De bugel presenteert het hoofdthema een eerste keer vooraleer deze door heel het orkest naar een apotheose geleid zal worden. De cornetten en trombones kondigen dan met een herneming van het beginthema de reis naar huis aan.

Deze begint aan een even duizelingwekkende snelheid, de spanning van de reis wordt steeds meer opgedreven tot deze resulteert in een triomfantelijke finale met een spectaculair slot die de thuiskomst van de ruimtereizigers weerspiegelt. 

"Ignition" is een opwindend openingswerk die de kracht van menselijke exploratie viert. Laat deze muzikale reis uw verbeelding prikkelen.

Dit programmatische werk maakt gebruik van materiaal uit 'De vier jaargetijden' van Antonio Vivaldi en vertelt het volgende verhaal:

Het jaar is 2024, de aarde is binnengevallen door een groep kwaadaardige organisten genaamd 'The Buxtehudarians', waardoor het grootste deel van de mensheid is uitgeroeid. Een geheime groep zeer intelligente honden heeft echter de componist Antonio Vivaldi ontdooid, die cryogeen was ingevroren door het Vaticaanse genootschap van muziek voor gehoorzame honden. Hun belangrijkste hondenleider 'Bongo', die na jaren van luisteren naar de muziek van Vivaldi het vermogen heeft gekregen om te vliegen, gaat een missie naar Saturnus ondernemen om de gouden Fagot te bemachtigen waarmee ze de tirannieke Buxtehuderianen kunnen verslaan. Met Vivaldi stevig op Bongo stijgen ze op in volle hondendrive en breken ze door de vele satellieten en tweedehands saxofoons die de aardatmosfeer omringen. Terwijl ze door de ruimte vliegen, wordt Vivaldi helaas afgeleid door een dronken trombonist en raakt hij gescheiden van Bongo. Bongo roept nu zijn muzikale capaciteiten op om Vivaldi's tweede deel de 'Lente uit de Vier Jaargetijden' uit te voeren op een klokkenspel dat opgeslagen ligt in het internationale ruimtestation, om Antonio terug te lokken naar hun missie. Ze komen uiteindelijk aan bij Saturnus en grijpen snel de gouden Fagot, waarna ze met een dreun terugkeren naar de Aarde. Hun missie is voltooid! Maar kunnen ze die vervelende organisten verslaan?

De tijd zal het uitwijzen...

Balen, oorspronkelijk Banele genoemd, is een gemeente in het zuidoosten van de Antwerpse Kempen. Met zijn uitgestrekte en afwisselende landschappen, de kanalen en de rustgevende natuurgebieden is het een paradijs voor wandelaars en fietsers. Wanneer de wind er over het landschap raast klinkt dit voor vele Balenaars dan ook als muziek in de oren. "The Winds of Banele" werd geschreven in opdracht van Koninklijke Harmonie "De Toekomst" Balen ter gelegenheid van hun 150 jarig bestaan.

Deze eeuwenoude melodie uit Wales werd in het jaar 1794 voor het eerst gepubliceerd in Relics of the Welsh Bards. Dafydd (David) Owain was een beroemde Welse bard die woonde op Garreg Wen (De Witte Rots), een boerderij te Eifionydd, Carnarnvonshire, in het noorden van Wales. Volgens de overlevering vroeg hij op zijn sterfbed om zijn harp en componeerde hij deze fraaie melodie, met het verzoek om die op zijn uitvaart te laten spelen. En zo geschiedde: het stuk werd overeenkomstig zijn wens gespeeld in de dorpskerk van Ynys-Cynhaiarn. De tekst, die het ontstaan van de melodie beschrijft, werd later toegevoegd door de dichter Ceiriog Hughes.

Verschillende theorieën gaan ervan uit dat de oorsprong van de Azteken in Siberië en Mongolië ligt. De vermeende voorouders kwamen over de Beringstraat en trokken via het huidige Noord-Amerika naar het zuiden, op zoek naar een nieuw thuis.Naar verluidt droeg de zonnegod Huitzilopochtli hun op hun nieuwe stad daar te stichten waar een adelaar op een cactus zou zitten met een slang in zijn bek. Na lange omzwervingen bereikten ze de Vallei van Mexico (de naam Mexico komt van metztlixcictlico: plaats in het midden - of de navel - van de maan). In het midden van deze vallei lag een zoutmeer, Texcoco genaamd, met een rotseiland erin. Op een van de rotsen zat een adelaar op een cactusmet een slang in zijn bek. Voor de Azteken was dit het teken dat ze hier hun hoofdstad moesten bouwen, met de naam Tenochtitlan: plaats waar de cactus op een steen groeit. Tegenwoordig ligt hier Mexico-Stad. Met dit gegeven als inspiratiebron componeerde Kevin Houben - in opdracht van de Koninklijke Fanfare-Brassband De Kempengalm uit Vlimmeren (België) - Lake of the Moon. De compositie bevat flarden oosterse muziek en Zuid-Amerikaanse ritmes; hier en daar lijken Russische kozakken de orde te verstoren. De tocht van noord naar zuid is niet zonder gevaren; er gaat enige dreiging van de muziek uit. In het Adagio divoto neemt de componist ons mee naar het Texcocomeer, dat door de Azteken het meer van de maan werd genoemd. In het laatste deel weerklinkt de vreugde die de Azteken voelden toen hun zwerftocht eindelijk ten einde was - de ontwikkeling van een nieuwe beschaving kon beginnen.

Reynaert de vos is de hoofdpersonage uit de fabel Van den vos Reynaerde. Hij is sluw, listig en vol snode plannen. Kevin Houben nam de fabel Van den vos Reynaerde als thema voor dit nieuwe programmatische werk. De verklankingvan de sluwe en listige vos vormt het hoofdmotief. Maar ook koning Nobel, Bruin de beer, Tibeert de kater en Grimbeert de das, de belagers van Reynaert, passeren op muzikale wijze de revue. About Reynard the Fox:spanning en avontuur van begin tot einde!

Atropos, Clotho en Lechesis. Samen bepalen deze schikgodinnen het lot van de mens. Wanneer het iemands tijd is, knipt Atropos de levensdraad door. Clotho is het die de draad ooit spon en Lachesis bepaalt de lengte. Ondanks dit watsombere gegeven, is de compositie Atropos positief van karakter. De componist geeft daarmee aan dat je van het leven kunt genieten, ook al ben je met je lot verbonden. Het filmische karakter biedt het gehele orkest uitdagingop het gebied van klankvorming en ritme. Atropos besluit in een spetterende finale. Dit is de uitdaging die u zoekt voor uw orkest!

In Dogon neemt Kevin Houben de luisteraar mee naar de helling van de West-Afrikaanse Dogonvallei. Majestueuze koperklanken schetsen de cultuur van de gelijknamige Malinese bevolkingsgroep. De Dogon geloven dat de vallei zowel een dreiging alseen belofte voor de toekomst inhoudt: om dit te symboliseren monden donkere en mysterieuze akkoorden uit in een rustpunt binnen de compositie. Daarna zijn er drie solisten (hoorn, trompet en sopraansaxofoon) te horen, op weg naar een spetterend slotdat verwijst naar de gemaskerde dansen van de Dogon.

De Koninklijke Fanfare St. Hubertus uit Neerglabbeek (België), die werd opgericht in 1911, kende in de jaren vijftig en zestig een enorme bloei onder de toenmalige dirigent Henri Max. Onder zijn dynamische leiding werden verschillendehoogtepunten opgetekend. Toen hij overleed, kwam er een einde aan deze bloeiperiode. De instrumenten verdwenen echter niet in de kast. De goede tijden mochten niet vergeten worden en de fanfare stelde zich ten doel te herrijzen.Een kameraadschappelijke omgeving creëren, iedereen de kans geven tot zelfontplooiing - met de nodige aandacht voor creativiteit - en vooral samen muziek maken: dat werden (en zijn nog steeds) de belangrijkste doelstellingen.In Forgotten World kun je die stemming proeven. Componist Kevin Houben zette in de Fanfare St. Hubertus zijn eerste stappen als dirigent. Daar heeft hij zelf de vriendelijke, hartelijke sfeer binnen de fanfare ondervonden,tot op de dag van vandaag. En zo ontstond de rode draad in Forgotten World. Ernstige en vrolijke passages wisselen elkaar af. Het centrale thema is in een modern jasje gegoten. Passages vol speelvreugde verklanken de gezondebalans tussen ernst en plezier. Een balans die vaak vergeten wordt in deze competitieve tijden, maar een wereld van verschil betekent. Gelukkig draagt de Fanfare St. Hubertus deze ‘forgotten world’ hoog in het vaandel.

(Engels voor paladijn - ridderlijke held) herdenkt de ‘Rampsalighe Sint-Niklaesdag’ van 1648. In de eerste helft van de zeventiende eeuw

Ray of Light werd gecomponeerd ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van Koninklijke Harmonie De Heidegalm Berkenbos. De mijncité van Berkenbos (Heusden-Zolder, B) is de getuige van wat eens één van de meest bloeiendeindustrieën van Limburg was, de mijnexploitatie. Als mijnwerker de eerste keer met de lift in de schacht afdalen was een sensatie. Het kabaal van de sluitende deuren, de schok waarmee de liftkooi zich in beweging zette om dan meteen snelheid van bijna 30km per uur suizend in de diepte te vallen. Het openingsthema van Ray of Light weerspiegelt niet enkel de moed van de afdalende kompels, maar ook de angst, de twijfel en onzekerheid. In de solo passage isde angst tijdens de lange wandeling in het duister door de mijngangen met enkel de hoofdlampen en mijnwerkerslampen duidelijk hoorbaar. Het werk in de mijnen was niet zonder gevaar. Het zeer brandbare en bij momenten explosievemijngas vormde steeds een verborgen dreiging. Daarnaast was er voortdurend instortingsgevaar. De prachtige koraalbewegingen zijn dan ook een ode aan de gestorven mijnwerkers. De Oosterse toonladder refereert naar hetmulticulturele karakter van de mijncité van Berkenbos, de vele handelszaken en de verschillende huizentypes, eigen aan de mijnarchitectuur. Het beroep van mijnwerker is nog steeds een gevaarlijk beroep, maar aan het einde van dedonkere mijngang zien ze toch steeds een straaltje licht als hoop.