Carl Wittrock liet zich inspireren door de grote ijsvlakte om en nabij de Zuidpool.Schilderachtige en majestueuze klanken geven deze compositie een fascinerend beeld van dit '6e'werelddeel.

Antarctica is een vrije,muzikale impressievan de spectaculaire gezichten van op de Zuidpool. Melodieën zijn aan elkaar verbonden om zo de verschillende aspecten van het landschap over te brengen. Samen met eenvoudige harmonische begeleidingen is dit werk een genotvoor zowel luisteraar als muzikant.

Dances & Sonnets is een ontmoeting tussen dans- en dichtkunst uit de negentiende eeuw. Centraal in dit werk staan de dansen die toen geliefd waren in de vissersdorpen langs de Noordzeekusten en rondom de Zuiderzee. Gedichten wisselen deze dansen af.

Gewoonlijk wordt filmmuziek bij de in een draaiboek vastgelegde afhandeling geschreven. Dat het ook andersom kan, bewijst Jacob de Haan met La Storia. Zonder te weten welke geschiedenis erachter schuilgaat, levert de componistrond zeven minuten meeslepende muziek. Voor één keer mag u zonder gebonden te zijn aan het commentaar van een componist een eigen verhaal bij de muziek denken. Jacob de Haan heeft La Storia opgedragen aan een van de beroemdsteschrijvers van filmmuziek, de Italiaan Ennio Morricone.

The Fields is een ode aan het unieke landschap van Westerwolde, een landelijk gebied in het noordoosten van Nederland, waar componist Jacob de Haan woont. De muziek is gebaseerd op filmopnamen van de akkers door de verschillende jaargetijden heen. Diverse aspecten van het rustieke leven op het land passeren de revue in dit mooie werk.

De kolonisatie, de slavernij en de Amerikaanse Burgeroorlog: drie periodes die een belangrijke rol spelen in de geschiedenis van de staat Virginia.

Verschillende theorieën gaan ervan uit dat de oorsprong van de Azteken in Siberië en Mongolië ligt. De vermeende voorouders kwamen over de Beringstraat en trokken via het huidige Noord-Amerika naar het zuiden, op zoek naar een nieuw thuis.Naar verluidt droeg de zonnegod Huitzilopochtli hun op hun nieuwe stad daar te stichten waar een adelaar op een cactus zou zitten met een slang in zijn bek. Na lange omzwervingen bereikten ze de Vallei van Mexico (de naam Mexico komt van metztlixcictlico: plaats in het midden - of de navel - van de maan). In het midden van deze vallei lag een zoutmeer, Texcoco genaamd, met een rotseiland erin. Op een van de rotsen zat een adelaar op een cactusmet een slang in zijn bek. Voor de Azteken was dit het teken dat ze hier hun hoofdstad moesten bouwen, met de naam Tenochtitlan: plaats waar de cactus op een steen groeit. Tegenwoordig ligt hier Mexico-Stad. Met dit gegeven als inspiratiebron componeerde Kevin Houben - in opdracht van de Koninklijke Fanfare-Brassband De Kempengalm uit Vlimmeren (België) - Lake of the Moon. De compositie bevat flarden oosterse muziek en Zuid-Amerikaanse ritmes; hier en daar lijken Russische kozakken de orde te verstoren. De tocht van noord naar zuid is niet zonder gevaren; er gaat enige dreiging van de muziek uit. In het Adagio divoto neemt de componist ons mee naar het Texcocomeer, dat door de Azteken het meer van de maan werd genoemd. In het laatste deel weerklinkt de vreugde die de Azteken voelden toen hun zwerftocht eindelijk ten einde was - de ontwikkeling van een nieuwe beschaving kon beginnen.

In Dogon neemt Kevin Houben de luisteraar mee naar de helling van de West-Afrikaanse Dogonvallei. Majestueuze koperklanken schetsen de cultuur van de gelijknamige Malinese bevolkingsgroep. De Dogon geloven dat de vallei zowel een dreiging alseen belofte voor de toekomst inhoudt: om dit te symboliseren monden donkere en mysterieuze akkoorden uit in een rustpunt binnen de compositie. Daarna zijn er drie solisten (hoorn, trompet en sopraansaxofoon) te horen, op weg naar een spetterend slotdat verwijst naar de gemaskerde dansen van de Dogon.

De Koninklijke Fanfare St. Hubertus uit Neerglabbeek (België), die werd opgericht in 1911, kende in de jaren vijftig en zestig een enorme bloei onder de toenmalige dirigent Henri Max. Onder zijn dynamische leiding werden verschillendehoogtepunten opgetekend. Toen hij overleed, kwam er een einde aan deze bloeiperiode. De instrumenten verdwenen echter niet in de kast. De goede tijden mochten niet vergeten worden en de fanfare stelde zich ten doel te herrijzen.Een kameraadschappelijke omgeving creëren, iedereen de kans geven tot zelfontplooiing - met de nodige aandacht voor creativiteit - en vooral samen muziek maken: dat werden (en zijn nog steeds) de belangrijkste doelstellingen.In Forgotten World kun je die stemming proeven. Componist Kevin Houben zette in de Fanfare St. Hubertus zijn eerste stappen als dirigent. Daar heeft hij zelf de vriendelijke, hartelijke sfeer binnen de fanfare ondervonden,tot op de dag van vandaag. En zo ontstond de rode draad in Forgotten World. Ernstige en vrolijke passages wisselen elkaar af. Het centrale thema is in een modern jasje gegoten. Passages vol speelvreugde verklanken de gezondebalans tussen ernst en plezier. Een balans die vaak vergeten wordt in deze competitieve tijden, maar een wereld van verschil betekent. Gelukkig draagt de Fanfare St. Hubertus deze ‘forgotten world’ hoog in het vaandel.

(Engels voor paladijn - ridderlijke held) herdenkt de ‘Rampsalighe Sint-Niklaesdag’ van 1648. In de eerste helft van de zeventiende eeuw

Ray of Light werd gecomponeerd ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van Koninklijke Harmonie De Heidegalm Berkenbos. De mijncité van Berkenbos (Heusden-Zolder, B) is de getuige van wat eens één van de meest bloeiendeindustrieën van Limburg was, de mijnexploitatie. Als mijnwerker de eerste keer met de lift in de schacht afdalen was een sensatie. Het kabaal van de sluitende deuren, de schok waarmee de liftkooi zich in beweging zette om dan meteen snelheid van bijna 30km per uur suizend in de diepte te vallen. Het openingsthema van Ray of Light weerspiegelt niet enkel de moed van de afdalende kompels, maar ook de angst, de twijfel en onzekerheid. In de solo passage isde angst tijdens de lange wandeling in het duister door de mijngangen met enkel de hoofdlampen en mijnwerkerslampen duidelijk hoorbaar. Het werk in de mijnen was niet zonder gevaar. Het zeer brandbare en bij momenten explosievemijngas vormde steeds een verborgen dreiging. Daarnaast was er voortdurend instortingsgevaar. De prachtige koraalbewegingen zijn dan ook een ode aan de gestorven mijnwerkers. De Oosterse toonladder refereert naar hetmulticulturele karakter van de mijncité van Berkenbos, de vele handelszaken en de verschillende huizentypes, eigen aan de mijnarchitectuur. Het beroep van mijnwerker is nog steeds een gevaarlijk beroep, maar aan het einde van dedonkere mijngang zien ze toch steeds een straaltje licht als hoop.

Doelen. We stellen ze aan ons zelf in het leven. Sommige kunnen we vergelijken met bergen; ze zijn niet altijd gemakkelijk te bereiken… Red Mountain verbeeldt deze momenten, bezaaid met twijfels en emoties maar ook met vertrouwen en rust. Het werk won de publieksprijs op de EBBA 2012 compositiewedstrijd. Red Mountain, uw volgende doel..?