Een jonge vogel zonnebaadt in de lentezon, alleen in het nest. Terwijl hij de rand van het nest nadert, verwarmt een zacht briesje zijn veren. Hij spreidt zijn vleugels wijd open en de wind begint aan te wakkeren, bijna als een uitnodiging. Hij stopt en kijkt naar de verre blauwe lucht. Daarboven lijken zijn broers en zussen zoveel plezier te hebben en na maanden fantaseren over hoe het zou zijn om te vliegen, waagt hij eindelijk de sprong! Hij is geen jong meer. Nu is hij een valk.

“Fascination Fanfare” – een ode aan de passie, fascinatie en generaties muziekliefhebbers! Dit dynamische fanfare-werk is een opzwepende compositie met pakkende melodieën en intrigerende klanken. Dit openingsstuk in een zeer specifieke schrijfstijl werd gemaakt in opdracht van de Oostenrijkse Blasmusikverband (ÖBV) en zal te horen zijn op publieke evenementen als muzikaal visitekaartje in zeer herkenbare stijl.

Concordia was de Romeinse godin van de eendracht. Om de eensgezindheid van hun muzikanten uit te drukken kozen veel muziekverenigingen, waaronder de opdrachtgever van deze compositie, in de loop der tijd voor deze naam. De letterlijke vertaling van Color Concordia is kleurharmonie. De componist maakt in dit werk qua instrumentatie dan ook dankbaar gebruik van de vele kleurschakeringen die het fanfareorkest te bieden heeft. Het thematische materiaal baseerde hij op de vier notennamen in Concordia: C, C, D en A. Met het klinkende resultaat kan elk orkest voor de dag kan komen.

Vivat Colorum! – Latijn voor Leve de kleuren! – is een uniek openingswerk dat als concertmars uitgevoerd kan worden. Door de uitgekiende opbouw, waarin volop ruimte is voor een verscheidenheid van instrumenten en instrumentgroepen, met veel afwisseling in klankkleur, is Vivat Colorum! ideaal om uw orkest in al zijn schakeringen voor te stellen aan uw publiek.

Ervaar de krachtige clash van twee muzikale werelden in 'Battle for Eclectica'. Snelle en langzame ritmes, en verschillende melodieën dagen elkaar uit!

The Sparta army is well-known in the time of the ancient Greek that the warriors would never lay down their weapons for any reason. The theme from the beginning of the piece strongly declares that the warriors are always willing to fight for their homeland. The slow movement reflects the feeling of the warriors when they are far away from their loved one due to their duty. The composers intently uses the harmony that gives a hopeful feeling but also painful at the same time. The audience can hear the bell during the piece. It is the symbol of the clock towers which located in every cities. Everytime that the warriors leaves a city, the sound of the bell becomes softer and softer until it disappears. Only at the end of the piece that the bell rings only one last time after the majestical theme. It's the bell of victory!

De Cake Walk is, net als de Quickstep, de Schottisch, de Rag en de Quadrille, een populaire Amerikaanse dans uit de tweede helft van de vorige eeuw. Zowel de ritmische als de melodische structuur van de Cake Walk vertoont een duidelijke verwantschap met de Ragtime en de Jazz en zelfs een componist als Claude Debussy heeft deze invloeden toegepast in zijn muziek (Le petit Nègre en Golliwogg's Cake Walk).

The Saints and the Royal werd gecomponeerd in opdracht van Koninklijke fanfare St. Willibrord Heeswijk ter gelegenheid van het 200-jarig bestaan in 2023. Als in 1823 het muziekkorps wordt opgericht krijgt het de naam ‘Harmonie Sint Cecilia’, refererend aan Sint Cecilia, de beschermheilige van de muziek. Rond 1904 wordt de naam gewijzigd in ‘Kerkelijke fanfare Willibrord’, waarmee de verbinding met de kerk in Heeswijk, waarvan Sint Willibrord de patroonheilige is, een sterke nadruk krijgt. In 1973, bij het 150-jarig bestaan, kreeg het muziekkorps het predicaat ‘koninklijk’. Vanaf die tijd spreekt men van de Koninklijke fanfare Sint Willibrord. De compositie verbeeldt op muzikale wijze zowel de heiligen Sint Cecilia en Sint Willibrord als de jubilerende koninklijke fanfare. Hoewel het een van de oudste muziekverenigingen van Nederland is, is deze fanfare springlevend en viert in 2023 haar 200-jarig bestaan. De compositie opent dan ook feestelijk en energiek. De solobugel speelt een recitatief, het gregoriaanse ‘Cantantibus organis Caecilia virgo in corde suo soli domino decantabat’ uit de vespers van de feestdag van Sint Caecilia, de beschermheilige van de muziek. Dit wordt overgenomen door de zacht koper- en sax groep. Na een kort, speels intermezzo, wordt dit gezang door het volledige orkest gespeeld, als een orgel, gelardeerd met omspelingen. Sint Willibord werd geboren in Engeland maar maakte in 690 de oversteek naar Nederland om als missionaris het evangelie te verkondigen. Dit was lang niet ongevaarlijk en hij kreeg dan ook regelmatig met opstanden te maken. Na zijn dood werd hij begraven in Echternach in Duitsland. In deze plaats wordt hij tot op de dag van vandaag herdacht met de jaarlijkse ‘Springprocessie’ of ‘Dansprocessie’. Deze processie van Echternach verliep tot 1947 als volgt: 3 stappen vooruit, 2 stappen achteruit. Vandaar dat we deze processie terughoren in een 5/8 maat: 3 + 2. Na deze processie, klinkt nog eenmaal de gregoriaanse vesper van Sint Caecilia die de compositie leidt naar een reprise van de opening: De jubilerende Koninklijke Fanfare Sint Willibord Heeswijk.

De muziek begint met een ritmisch en opzwepend motief dat de anticipatie van het opstijgen weerspiegelt. Cornetten en trombones nemen het voortouw terwijl de kracht van de raketmotoren tot leven komt. 

Na de ontsteking verandert de muziek in een snelle opwindende melodie, die de raket omhoog de ruimte in volgt. De repetitieve motieven doorheen heel het orkest geven de duizelingwekkende snelheid weer waarmee de raket de atmosfeer benadert. 

Het trage deel geeft een prachtig beeld van onze planeet vanuit het heelal. De bugel presenteert het hoofdthema een eerste keer vooraleer deze door heel het orkest naar een apotheose geleid zal worden. De cornetten en trombones kondigen dan met een herneming van het beginthema de reis naar huis aan.

Deze begint aan een even duizelingwekkende snelheid, de spanning van de reis wordt steeds meer opgedreven tot deze resulteert in een triomfantelijke finale met een spectaculair slot die de thuiskomst van de ruimtereizigers weerspiegelt. 

"Ignition" is een opwindend openingswerk die de kracht van menselijke exploratie viert. Laat deze muzikale reis uw verbeelding prikkelen.

Domrémy, 1412. In woelige oorlogstijden wordt Jeanne d’Arc geboren, de vrouw die een beslissende rol zal spelen in de honderdjarige oorlog tussen Frankrijk en Engeland. Al tijdens haar kindertijd hoort ze een stem, de stem van God. Die stem vraagt haar om de koning te helpen en het beleg van Orleans te breken. Ze boekt zege na zege en is zo getuige van de kroning van de koning. Jeanne wordt opgepakt en op verdenking van ketterij op de brandstapel geplaatst. Het duurt nog eeuwen, maar uiteindelijk wordt haar naam gezuiverd en wordt Jeanne d’Arc heilig verklaard.

Verschillende theorieën gaan ervan uit dat de oorsprong van de Azteken in Siberië en Mongolië ligt. De vermeende voorouders kwamen over de Beringstraat en trokken via het huidige Noord-Amerika naar het zuiden, op zoek naar een nieuw thuis.Naar verluidt droeg de zonnegod Huitzilopochtli hun op hun nieuwe stad daar te stichten waar een adelaar op een cactus zou zitten met een slang in zijn bek. Na lange omzwervingen bereikten ze de Vallei van Mexico (de naam Mexico komt van metztlixcictlico: plaats in het midden - of de navel - van de maan). In het midden van deze vallei lag een zoutmeer, Texcoco genaamd, met een rotseiland erin. Op een van de rotsen zat een adelaar op een cactusmet een slang in zijn bek. Voor de Azteken was dit het teken dat ze hier hun hoofdstad moesten bouwen, met de naam Tenochtitlan: plaats waar de cactus op een steen groeit. Tegenwoordig ligt hier Mexico-Stad. Met dit gegeven als inspiratiebron componeerde Kevin Houben - in opdracht van de Koninklijke Fanfare-Brassband De Kempengalm uit Vlimmeren (België) - Lake of the Moon. De compositie bevat flarden oosterse muziek en Zuid-Amerikaanse ritmes; hier en daar lijken Russische kozakken de orde te verstoren. De tocht van noord naar zuid is niet zonder gevaren; er gaat enige dreiging van de muziek uit. In het Adagio divoto neemt de componist ons mee naar het Texcocomeer, dat door de Azteken het meer van de maan werd genoemd. In het laatste deel weerklinkt de vreugde die de Azteken voelden toen hun zwerftocht eindelijk ten einde was - de ontwikkeling van een nieuwe beschaving kon beginnen.